Een sprookje over de heks en de roos......

Bij rozen horen ook sprookjes. Ik heb daarom een sprookje verzonnen, maar daarbij ook rekening gehouden met de werkelijkheid.

De heks en de roos.

Er was eens een heks en deze heks woonde in een klein huisje met een tuintje. Ze heette “juffrouw” Rattestaartje. Ze kleedde zich als een echte heks en maakte haar ogen elke morgen op met hele zwarte dikke eyeliner. Haar rode sprieterige  haar verborg ze onder haar lange zwarte puntmuts.

En waarom heette ze « juffrouw » ? Omdat zij jongere heksjes opleidde tot volwassen heks. Ze had een jonge leerling die nog van alles moest leren over het heks zijn, deze was nog niet zo erg gemeen . De oude heks zei tegen haar: “Elke morgen moet je tegen me zeggen dat ik aardig en lief ben en precies doen wat ik zeg, anders wordt je geen goede heks!”.

Het jongere heksje was zeer volgzaam en deed dan ook precies wat “juffrouw” Rattestaartje” haar opdroeg.

“Juffrouw” Rattestaartje leefde voornamelijk van brandnetelsoep en ‘s avonds als ze weer eens een grote ketel voorbereidde kon je het al in de verte ruiken. Zo erg zelfs dat de uilen bij haar in de tuin krijsend wegvlogen. Dit was een vreslijk geluid. Ook moest de jonge heks al soep leren maken tegen wil en dank.

Dan was er een roos, een prachtige volle roos met een heerlijke geur. Deze roos stond in een hele mooie vallei met allemaal andere rozen, in een zonnig ver land.

Zij was de mooiste roos ooit op aarde en zij was de enige roos zonder doornen.

Toen op een avond de oude heks zich weer eens verveelde ging ze maar weer eens achter de computer zitten googlen. Ja zij was wel een moderne heks. Zij had gelezen van deze mooie roos en deze wilde zij heel graag hebben.

Maar de prachtige roos was zo uniek en niet te koop.

Nu was de oude heks in het bezit van een toverstok en dat kwam haar helmaal goed uit.Wat zij niet wist was dat er in de toverstok een beetje gif zat, telkens als zij hem gebruikte kwam er een beetje gif uit!

Wat zij ook probeerde ze kon de mooie roos maar niet krijgen. Deze roos stond daar voor eeuwig in de vallei en wilde daar voor altijd blijven staan.

“Juffrouw” Rattestaartje had bedacht om de roos dan maar na te maken met haar toverstokje, maar steeds als zij dat probeerde mislukte dat, haar rozen werden steeds lelijker en lelijker. Ze was daar zo boos over dat zelfs het jongere heksje haar moest helpen om het te proberen. Ook haar mislukte dat.

De oude heks was razend en verblind door jaloezie en het jongere heksje was bang en durfde niks te zeggen.

“Juffrouw” Rattestaartje nam een snelle vlucht op haar bezemsteel naar de vallei en gooide een briefje naar beneden naar de roos. In die brief liet zij de roos geloven dat zij helemaal niet mooi was en nietig en lelijk. Zelfs het heksje geloofde haar.

De mooie roos kon zich niet verweren, want zij had geen doornen! Maar de andere rozen rondom haar in de vallei waren ook niet gek! Zij stuurden de heks een roos zodat ze dacht dat het de mooiste roos was en iedereen weer tevreden zou zijn en de oude heks eens op zou houden met haar gezeur.

Op een keer toen het avond was werd de roos bij haar thuis bezorgd, ze was net weer een kop brandnetelsoep aan het slurpen toen zij met blijdschap de doos ging uitpakken.

Wat er toen gebeurde? De heks zag een zwarte roos in de doos liggen, ze werd zo boos dat ze de grote doornen niet zag en prikte zich enorm aan haar vingers. Dit is je straf zei de zwarte roos. De vingers van de heks waren zo dik dat ze haar toverstok niet meer kon gebruiken.

Leer daar een wijze les uit zei de zwarte roos. De mooiste roos is de koningin van onze rozen, zij moet in de vallei blijven staan en je kunt niet altijd hebben wat je wilt!

De oude heks werd zo ziek van de doornenprikken dat ze besloot om zich maar bij haar brandnetels te houden en de prachtige roos met rust te laten.

De jongere heks was gelijk al op de vlucht geslagen toen ze de zwarte roos zag en zij besloot weer een “gewoon” leven te leiden in haar eigen huisje met haar muizen.

De koningin van de rozen staat al jaren in de prachtige rozenvallei en ze is heel wijs en zal er nog voor jaren staan, zo mooi met haar fluweelzachte blaadjes, draait ze haar gezichtje naar de zon, voor eeuwig.